Dat knagende gevoel in je maag... Het onrecht dat je ziet. Willen ingrijpen en niet kunnen of mogen... Vandaag neem ik je mee in een verhaal van onmacht als mama, maar onmacht kennen we allemaal! Lees gerust mee. Volgens mij voor iedereen bruikbaar ;-)
Mijn verhaal gaat vandaag over machteloos aan de zijlijn toekijken hoe je kind spartelt in een net van foute vrienden.
Daar stond ik dan, met al mijn wijsheid. Ja, ze heeft het recht om haar eigen beslissingen te maken, haar eigen lessen te leren... Nee, ik ben niet verantwoordelijk voor haar geluk. Bekijk het eens vanuit liefde...
Pffff, wat heb ik geworsteld! Ik kwam er niet uit. Al die inzichten hielpen niet...
Ik voelde me ellendig! Machteloos! Je ziet je kind in haar ongeluk lopen. Al maanden bezorgd niet geslapen...uitgeput... een knoop in mijn maag...
Ik nam voor mezelf al lang geleden de beslissing dat mensen die manipulatief en neerbuigend zijn, niet thuishoren in mijn leven. Maar nu kwamen ze onrechtstreeks toch weer in mijn huiskamer terecht.
Als het over mijzelf ging, was het simpel. "Daar is de deur!"
Ik maakte echter de keuze om nu die weg niet in te slaan, uit liefde voor mijn dochter. De kans was immers groot dat ik haar ook zou wegduwen.
Maar wat moest ik dan? Ik kookte vanbinnen! En hoe?!
Uiteraard triggerde deze situaties oud onrecht waaronder ik zelf ook had geleden. Toch merkte ik dat dat niet echt het probleem was. Dat had ik helder en afgerond. Maar waarom voelde ik me dan zo slecht? Wat was hier aan de hand?
Ik voelde onmacht! Mijn moederhart wilde mijn dochter beschermen...
AHA!
Waarom?
Dit bleek interessanter dan ik dacht...
Natuurlijk wilde ik haar het leed besparen dat ik zelf ook had meegemaakt. Maar is dat nodig?
Ik heb het zelf ook overleefd. Ik heb er veel van geleerd. Ik ben er sterker door geworden. Heeft zij ook niet het recht om te groeien in haar kracht?
Ja maar, wat als zij het niet kan? Als ze niet sterk genoeg is om voor zichzelf op te komen?
BAM!
Daar zat het... ik was BANG! IK had geen vertrouwen in mijn kind! STRAF!
Haar hele leven heeft ze immers al haar uitdagingen dapper doorstaan. Ze is voor mij één van de moedigste mensen ter wereld. Een beetje vertrouwen is dus zeker wel op zijn plaats.
En wat als het dan echt mis gaat, hoor ik u nu misschien denken?
Daar heb ik ook over nagedacht. En hier komt het:
"in hoeverre heb je vertrouwen in het leven? In het Universum?"
Alles gebeurt voor een reden. Haar ziel is hier om dingen te leren (de mijne en de jouwe ook trouwens ;-) ). Alles verloopt volgens plan. Hoe erg het er soms ook uit ziet...
Blijf dicht bij jezelf. Bij de liefde voor je kind. Zorg dat het weet dat je er altijd voor hem of haar bent als het je nodig heeft. En wacht geduldig af.
Kijk naar jezelf. Jij gaat toch ook pas op zoek naar hulp als jij er zelf klaar voor bent?
Het is goed zo.
Wow ik meen het echt. Het is goed zo. Zelfs als je in heel extreme gevallen voor je eigen veiligheid je kind even zou moeten loslaten (gelukkig is dat in mijn verhaal niet nodig).
Wel heel spannend, dat aanvaarden en loslaten.
En ja, ik ben dankbaar dat die 'vrienden' mij dat inzicht hebben gebracht. Ik wens hen veel liefde en inzicht op hun eigen pad. Wat een leerrijk verhaal!
Niets is wat het lijkt!
Het leven is op zijn zachtst gezegd, heel boeiend en uitdagend!
Love it! Love you!
Veel liefs -x- Dagmar
Reactie plaatsen
Reacties